ایران - کمپین فعالین مدنی - فرهنگیان: ایران – 3880روستا در سیستان وبلوچستان از آب آشامیدنی محرومند

۱۳۹۴ اسفند ۲, یکشنبه

ایران – 3880روستا در سیستان وبلوچستان از آب آشامیدنی محرومند

ایران – 3880روستا در سیستان وبلوچستان از آب آشامیدنی محرومند

هم اینک بیش از ۶۲ درصد روستاهای استان از نعمت آب آشامیدنی روستایی محرومند و۹۸۱ روستای استان با تانکر آبرسانی می شوند که با توجه به کمبود بارش های جوی، تا سال آینده به هزار و ۴۰۰ روستا افزایش خواهد یافت.محمدرضا نارویی مدیرعامل شرکت آب دراستان سیستان و بلوچستان ضمن اعتراف فاجعه بالا، ادامه داد: ”۵۱ درصد از جمعیت دو میلیون و ۵۰۰ هزار نفری این استان، ساکن روستاها هستند که سه هزار و ۸۸۰ روستا از مجموع ۶ هزار و ۵۵۳ روستای آن فاقد شبکه آبرسانی اند. منابع آبی استان شامل آب های سطحی در شمال و آب های زیرزمینی در جنوب استان است که به شدت وابسته به بارش ها و نزولات جوی اند.خشکسالی و فقر طبیعی و ذاتی منابع آبی در صدر مشکلات است و کمبود اعتبارات و همچنین فرسودگی خطوط و شبکه های انتقال آب (که قدمت برخی از آنها به نیم قرن می رسد)، دیگر مشکلات را تشکیل می دهند. به گفته نارویی، افزایش سالیانه بطور متوسط ۲۰۰ روستا در استان (برخلاف بسیاری نقاط کشور) و مواجهه با موضوع #«روستازایی»، بر اهمیت اهتمام به کاهش و رفع مشکلات ذکر شده می افزاید.“ ازسوی دیگر،پدیده بیابانزایی گریبان سیستانی‌ها را گرفته است. بعضی از روستاییان، بی‌تاب از این همه رنج و کم آبی، مجبور به کوچ از خانه‌هایشان شده‌اند.خشکسالی‌های شدید و پی‌درپی طی 17 سال اخیر و قطع جریان آب رودخانه هیرمند از افغانستان، هامون را از نفس انداخته است و آثار گسترش بیابانزایی و گردوغبار بر نابودی شهرها و روستاها مشهود است. به گفته کارشناسان تا زمانی که یک منبع آب دائمی برای دریاچه هامون تضمین نشود، نمی توان برای مهار ریزگردها در کف آن برنامه‌ریزی کرد.ودرآخر حکایت مردم روستای پوقومزی، درحوالی چاه بهار، غیرقابل باور و دردآور است: روستاهایی که نه برق دارند، نه آب و نه حتی پای امواج رادیو، تلویزیون و یا موبایل به آنجا رسیده؛ روستاهایی که ساکنانشان در محرومیت و فقر کامل به سر می‌برند.اما فارغ از تمام محرومیت‌های زندگی اهالی این روستا، چگونگی تهیه آب آشامیدنی اهالی روستا نیز دیدنی بود؛ آنجا که زنان و دختران این روستا هر روز مجبور بودند ۶-۵ نوبت، نزدیک به ۳۰ دقیقه راه را پیاده تا رسیدن به چشمه‌ای که در نزدیک رودخانه قرار داشت طی کنند و در هر نوبت، قابلمه یا دبه‌ای را از آب پر کرده و تا روستا به دوش بکشند.

*****